236

شاید کم‌تر شده باشه ولی هنوز هم گاهی از آدما فرار می‌کنم.

235

و قسم به اون لحظه‌ای که بین عقل سر و حماقت دلت، دومی پیروز میشه و رضایت میدی به شنیدن دردا و رازهای مگوی بقیه و بخاطر روح نحیفت شاهد سنگینی و خم شدن دوش‌ها و ثقیل شدن قلبت میشی.

234

ادما اونقدر آماده به "قهر کردن" و "دلگیر شدن" و به تریج قباشون برخوردن هستن که همون لحظه‌ی کوتاهی که میخوای سرتو از لاک تنهایی‌ات دربیاری بهت یادآوری می‌کنن که چرا از اولش تنهایی رو انتخاب کردی. انقدر بسته انقدر تنگ‌نظر و اینقدر غریب نباشیم.(شامل شخص خودم)

233

I don't even know what I am doing anymore...

232

تا دیروقت بیدارِ هیچ.

231

با رفقا رفتیم پامیر غذای وطنی بخوریم؛ مَنتو سفارش دادیم. داشتم فکر می‌کردم بیام اینجا نق چی‌ رو بزنم که خب چیزی به ذهنم نرسید. به جاش برای رفیقم خوشحالم. بنظر می‌رسه به پست آدم خوبی افتاده ان‌شالله که به نتیجه‌ی خیر برسن.

230

می‌تونم رو راست باشم اینجا حیاط خلوت حرفامه. پس بذار بگم. اون مراد دل، اون فانتزیِ نشدنی، اون آشنای بیگانه، اون اگه می‌شد چه می‌شدِ تو سرم... فاصله‌ی ما منظومه‌هاست. خواستم بگم. گفتم.

نشدنیِ جالب.