Alienated

امروز یه روز عادی بوده. دقیق متوجه نیستم که رِسپی پخت یه روز عادی چیه ولی تا وقتی که دارمش سعی می‌کنم از عادی بودن و نشخوار نشدن توسط لوپ فکرام، لذت ببرم. یادم بیاد یه حال معمولی چقدر خوب گرانبهاست. تو روز معمولی آرومم. هر لحظه نگران انفجار احتمالی خودم نیستم. وسیعم. قطعا عاقل‌ترم. چیزای کوچیک کمتر اذیتم می‌کنه. کمتر قضاوت می‌کنم. ثبات دارم. از خودم حس "من بودن" می‌گیرم. خودمو می‌فهمم و با خودم کنار میام.

فکر می‌کنم محتوایی که گوش می‌کنم بهم داره کمک می‌کنه. دوست دارم تا خوب شدن کامل ادامه‌ش بدم مثل یه غار مخفی کوچیک، پیش خودم نگه‌ش دارم.

پی‌نوشت: هرچقدر بهتر شم هرچقدر با خودم بیشتر کنار بیام ذوق نوشتنم هم بیشتر میشه. اگه همین حال و هوا باشه سعی می‌کنم پست‌های بهتر و ادبی هم بنویسم.