Alienated

دلتنگ آنیم که ندانیم.

پی‌نوشت: روزایی هست که بچه دورم زیاده، از این که حوصله و رخوت ندارم که باهاشون پا به پا بشم، از اینکه می‌دونم یه خاطره خوب بچگی می‌تونه چقدر براشون خوب باشه، از اینکه هیچ برنامه برای بازی کردن یه نقش خوب تو بزرگ شدن و شخصیت‌شون ندارم یا حتی اگرم برنامه‌ای داشتم ذوق و اراده‌ش رو ندارم، حسی بهم میده که منو توی خودش می‌پیچه، می‌چلونه و اماده میشه دفعه‌ی بعدی که به اینا فکر کردم بیاد سراغم باز.