244
Sunday, 30 Tir 1404، 06:27 PM
اونقدر از آدما و دنیای مسخره‌‌شون بی‌زار شدم که هر لحظه مشتاق عطا رو به لقاش بخشیدنم. این نگاه‌های پر مِنت و قیافه‌گرفتن‌ها حقیقتا صرفه‌ی روانی نداره برای تحمل. پناه می‌برم به خدا از این هم انزجار. اون ساعتی که بش ه خلاص شد و رفت گوشه‌ای برای خود زندگی کرد، همون لحظه یعنی خوشبختی همون لحظه یعنی بهشت.
- 04/04/30
زندگی خانه‌ی بی‌پنجره‌ای‌ست
که در آن روشنی از روزنه‌هاست
شب چو سرمی‌رسد از گوشه‌ی آن
مهربانی‌ست که می‌تابد و بس
میگما آدمای اینجارو بدوست...