راستش از این حالِ افتاده‌ی بی‌رمق فشل، خستمه. دیگه نیازی نمی بینم خودم هم وارد ماجرا شم، دامن بزنم و بعد بشینم غصه‌شو بخورم. انصافا بسه. میدونم میشه پس دست برمی‌دارم از سر کچل خودم. به جاش آروم و زیرپوستی نقشه می‌کشم، فکر میکنم و امید می‌بندم به یقه‌ی روزای زندگیم. تو همین سیاهی شب آروم پرچم دل‌مردگی رو دور از چشم دشمن می‌کشم پایین.
باشه که اون بالایی دست بگیره.
زمانی که می‌شد نخواستم و الان که میخوام نمیشه. باشه که یادم بمونه و درس بگیرم.
قبل‌تر، نمیدونم یک یا احتمالا دو سال پیش، درک و شنیدن سکوت، سکوتی که به عنوان زمینه هر صدایی وجود داره و هر صدایی از اون بر‌می‌خیزه و بعد مدتی دوباره توی دامنش می‌افته، کاری بود شدنی. امکا‌ن‌پذیر. الان ولی به غیر یه لحظه خیلی کوتاه مثل لحظه‌ای که حس می‌کنی صدای آشنایی رو تو یه پیاده روی شلوغ شنیده باشی، زود گمش میکنم. تمرین.
حمله عصبی تموم شد. نتونستم کنترل کنم یا کمش کنم ولی از اینکه گذشت و تموم شده خوشحالم. اوضاع الان عادی و آرامش‌بخشه.
همه رفتن و من خونه تنهام. دوباره داره شروع میشه. فقط امیدوارم این بار به Breakdown نرسم. امیدوارم این لحظه‌ها بگذرن.
فکر میکنم شدیدترین فرم اضطراب و استرسی که تجربه کردم، استرس بیگانگیه. ترس و اضطرابی که باعث میشه تقریبا هر نوع ارتباط و اتصالی به اطرافیان، خودت، دنیا و اتفاقایی که در جریان هست رو از دست بدی. مدام این سوال تو سرت چرخ بخوره که آیا کس دیگه‌ای هم هم چین چیزی رو تجربه میکنه یا نه. هر چقدر بیشتر مطمئن می‌شی که ممکن تو تنها آدمی باشی که داره چنین عذابی رو متحمل میشه، اوضاعت دردناکتر و ترسناکتر و غریب‌تر میشه. ممکنه آرزو کنی که حتی به لحظه هم که شده آرامش و بی خیالی بقیه رو قرض بگیری یا اگه واقعا آب از سرت گذشته باشه، مثل پاتریک بیتمن تو امریکن سایکو خیلی ساده و راحت این درد رو برای همه آدما آرزو کنی.
نمیدونم چه حکمتیه همیشه و دقیقا مواقعی که میخوام تو خودم عمیق‌تر بشم و بقول خارجیا اِسپیریچوال، مضطرب‌ترین و ناامیدترین روزا انتظارم رو می‌کشن.
اون قدر حرفا و اتفاقای بد و منفی تو این روز شنیدم و بر من گذشت که فقط میشه به خدا پناه برد.
شدم ترکیب اضطراب مدام، فکرای گذشته و اگه‌های ناتموم و فشار به بطالت در رفتن وقت از دستم.
دیشب سالگرد گذشت. امروز سخنرانی+ورزش. الانم در راه خرید ژلوفن به مقصد رفیق.