152

یه بارم خواب دیدم سر کلاس ادیباتم و دبیرمون پوچتینوئه(سرمربی چلسی). چی می‌خونیم؟ شعر. چه جور شعری؟ بحر طویل با کلمات سنگین عربی. شاعر کیه؟ پروین اعتصامی. -_-

151

این حجم از دردمندی روح و روان خستگی نفرت و انزجار خشم عقده و حسودی و حسرت و حسرت و حسرت‌... نمیدونم چجوری توم جمع شده و نمیدونم کی قرار سرریز شه. خیلی وقته نمیدونم.

150: The urge

The urge to delete everything and go missing

Not because you don't like people but because you want to find yourself 

149

These days feels like purgatory. One moment it's all good and the next, I'm perishing in hell. It's the same old bullshit ways of suffering. So there are much less frequent moments where I reach the surface of this dark ocean and I breathe and I finally sense the light. There stops the sickness I feel in my gut. There I feel present. This is the cycle and I don't know how long will it continues 

148

I don't even know how to enjoy a good weekend

147

May god forgive me for so much hatred that I've built up within me

146

I've kinda become a pile of nothing. Like a house that's been empty for quite a while. There are naked walls with nail marks on them, broken open doors, stained windows, and lonely forgotten rooms.

 

I'm the dissolving ice in the drink that someone left on the beach in the summer to go for a swim.

 

I'm the sand castle that sea waves washed it away. I'm that favourite toy kids will leave out when the family goes back from the picnic.

 

I'm the snowman with a carrot as his nose that's slowly melting away at the sunrise when everyone is still in their sweet dreams.

 

I'm the dried flower in-between the pages of the book you never come back to.

 

I'm the perfume pushed deep in your drawer you never use again cause you simply don't want to recall the moments we were together.

 

I'm everything that doesn't need to exist anymore. I'm everything that's ready to be born again.

 

I'm in my cocoon. I probably am ready.

 

145

وقتی می‌فهمی با نبودن و دوری کردن از آدما، با نادیده‌ گرفتن غریزه و حس طبیعی آدم بودن و اجتماعی بودن، فرصت محبت کردن و محبت دیدن رو از خودت و بقیه گرفتی. که اگه میخواستی با تنهایی با غربت با ناامیدی از آدما کنار بیای راهش چیز دیگه‌ای بود. که آدما همونقدر که بدن میتونن خوب باشن. که الکی همه چیو شلوغش کردی. که از تلافی غریبه بودن با خودت خواستی با آدما هم غریبه شی. که میشه تنها بود ولی از کسی دلخور نبود. که میشه دلخور شد ولی به دل نگرفت. که میشه با تنهایی کنار اومد و کسی رو دور نکرد. که میشه تنها بود لای جمع بدون حس طلبکاری.

144

آرزو میکنم به هر چیزی که باید نه بگی، "راحت" بگی نه. آرزو میکنم پشتیبان هر نه گفتنت یه دل قرص و محکم و آسوده‌خاطر باشه. امیدوارم نه گفتن بهت بچسبه.

143

بعضی وقت‌ها آرزوهام اونقدر کوچیک و دم دستی ولی هم‌چنان دست‌نیافتنی میشه که نمیدونم باید به حال خودم بخندم یا چی.