209

حرف اینه که، آدمی رو که از ذوق و آرزو که منها بدی دیگه چیزی نمی‌مونه. پوسته‌ی چروکیده‌ی. پیله‌ی پوچ. اسکلت لرزون تو باد. سر سنگین و فکر مغروق. هیچی هیچی. تو چشاش، تو آینه، نگاه می‌کنی، بهت نگاه می‌کنه ولی نه تو اونو می‌بینی نه اون تو رو. کسی رو نمی‌بینم. کسی من رو نمی‌بینه. حرف هست. دلیل نیست. رمق نیست. من اینجام ولی خیلی دورم حتی اگه صدام بزنی. می‌پیچه و می‌پیچه و می‌پیچه. می‌شنومت‌ها ولی خب تا بخوام صدات بزنم، تا بخوام من رو بشنوی، تا وقتی صدام بهت برسه، دیگه نه تو اونجایی و نه من امیدوارم به بودنت.

208

برای تمام حلال‌هایی که حرام شمرده شد. برای فرو ریختن دیوار سلول‌های خودساخته. برای سینه‌ی سبک. برای سر سرخوش. برای بالا آوردن سر. برای پایین رفتن لقمه‌ی خوش. برای گذاشتن سر راحت در بالین شب. برای بد نبودن. برای عنق نشدن. برای بی‌خیالی. برای خوش‌خیالی. برای شرم نکردن از وجود. برای خوب بودن بی‌دلیل. برای هر چیزی که از خودت جا گذاشته‌ای.

207

Purgatory.

خواهش می‌کنم یادآورم شو. اون موقعی که از خود بی‌خودم، دستامو بگیر و دوباره به خودم برم گردون. یادآورم شو. یادآورم باش.

206

دلم می‌خواد تیغ بردارم پهلو تا پهلو این شکم رو باز و خودم از هر پلیدی منقبض و انبار شده‌ی توی خودم خلاص کنم.

205

تمام لحظات زندگی‌ات رو هم که مرور کنی، متوجه میشی همیشه می‌تونستی بهتر باشی، می‌تونستی خودت باشی، بهترینِ خودت و تمام چیزی که بین تو و خودت فاصله انداخت فقط و فقط یه لحظه به خودت اومدن بود.

خودت باش. به خودت بیا.

204

گیرم از پس خودت هم موقتا بر اومدی، برای یه لحظه هم شده خودتو فراموش کردی، اون حجم از درد و فشار خردکننده‌ای که از شاهد بودن و دیدن مشکلات نزدیکانت که از دایره دسترس و کمکت خارجه رو چیکار میخوای بکنی.

203

تصورم از ضمیر و آگاهیم این شکله: _

202

نبودن یک از صد، برای من ترجمه‌ی خوشبختی‌ست.

201

با دو تا از بچه‌ها اومدیم مسافرت کوتاه. اونا فیلم می‌بینن. دراز کشیدم. سیگار خوابالودم میکنه. دچار رخوتم. ته نشین شدم. مثل این می‌مونه که توی تنهایی، فسردگی و رخوت، یه جایی توی این عمق، خونه‌ای بنا شده که حس تعلق فراگیری توی من زنده می‌کنه. مثل این که جامه‌ی تظاهر رو رها و به این اصل عجین شده با تار و پودم برمیگردم. انگار که قرار نیست و نبوده هیچ‌گاه و هیچ وقت بین منو اینجا جدایی حاصل شه. حوصله نیست.

200

All I need is a moment of present. Just a crack through this thick and dark wall in my mind.

Just a crack.